Prawo o zabójstwie honorowym pochodzi z włoskiego kodeksu karnego (Codice penale italiano), znanego także jako „codice Rocco”, a wzmianka o nim pojawia się na nagłówkach gazet przy wydawaniu orzeczenia o wyroku za kobietobójstwo w sprawie 46-letniej Ekwadorki Jenny Angeli Coello Reyes. Zostało zniesione w 1981 roku, ale znów wraca się do mówienia o nim: czym właściwie jest zabójstwo honorowe? O jakim honorze mówimy? „Kto powoduje śmierć współmałżonka, córki lub siostry w akcie stwierdzonego bezprawnego związku cielesnego oraz w stanie gniewu wynikającego z przestępstwa przeciwko czci jego rodziny, podlega karze pozbawienia wolności od trzech do siedmiu lat ”, mówił artykuł 587 kodeksu karnego, nim został zniesiony 37 lat temu. „Tej samej karze podlega każdy, kto w wyżej wymienionych okolicznościach powoduje śmierć osoby pozostającej w bezprawnym związku cielesnym ze swoim małżonkiem, córką lub siostrą”. W skrócie to bardzo złagodzona kara dla małżonków obojga płci oraz córek i sióstr, biorąc pod uwagę, że art. 575 kodeksu karnego za umyślne zabójstwo przewidywał i przewiduje karę nie mniejszą niż 21 lat. Przepisy dotyczące przestępstw honorowych i przymusowych małżeństw naprawczych, tracą moc ustawą nr. 442 z 1981 r. zniesieniem prawa po referendum w sprawie rozwodów w 1974 r. z I reformą prawa rodzinnego w roku następnym. Zabójstwo honorowe pochodzi z włoskiego kodeksu karnego (codice Rocco) - który, po poprawkach, jest nadal obowiązującym we Włoszech kodeksem karnym - i teraz powraca na nagłówki gazet w sprawie wyroku dotyczącego zabójstwa 46-letniej Ekwadorki Jenny Angeli Coello Reyes, które miało miejsce w Genui w 2018 roku z rąk rodaka Javiera Napoleona Pareja Gamboa. Prokurator wnosił o 30 lat, sędzia skazał Pareje Gamboe na 16 lat, ponieważ morderca był „kierowany mieszaniną złości i rozpaczy, głębokiego rozczarowania i urazy” wobec kobiety. ”Chociaż nikt nie ma odwagi, by to powiedzieć, taka argumentacja przywraca prawo zabójstwa honorowego”- komentuje prawnik rodziny kobiety, Giuseppe Maria Gallo. Przestępstwo honorowe przewidywało, w celu zastosowania złagodzenia, uwzględnienie stanu złości z powodu urażonego honoru „bezprawny związek cielesny” dotyczący jednej z kobiet w rodzinie. „Małżeństwo z przymusu” Dowodem na to, że zachowanie względem kobiet wiąże się przede wszystkim ze zbrodnią łagodzoną kwestiami honoru, jest fakt, że w 1981 roku, wraz z zabójstwem honorowym, zniesiono również tak zwane „małżeństwo naprawcze”, także pochodzące z włoskiego kodeksu karnego z okresu faszystowskiego. Mówił o nim artykuł 544, „Za przestępstwa przewidziane w rozdziale pierwszym oraz w art. 530 małżeństwo, które sprawca zawiera z pokrzywdzonym, unieważnia przestępstwo, także w odniesieniu do tych, którzy brali udział w samym przestępstwie; a jeśli wydano wyrok skazujący, egzekucja i skutki przestępcze ustają. „To znaczy, że zbrodnia gwałtu zostaje uznana za nieważną, jeśli gwałciciel poślubił swoją ofiarę „ratując honor rodziny ”. Franca Viola Kim jest Franca Viola? Szesnaście lat przed uchyleniem tego prawa, bardzo młoda kobieta - siedemnastoletnia Franca Viola - po raz pierwszy odmówiła zawarcia małżeństwa z przymusu. Na Sycylii był rok 1966, kiedy Franca odmówiła ślubu z przymusu po tym, jak została porwana i maltretowana. Gwałt był uważany za przestępstwo przeciwko moralności, a nie przeciwko osobie: trzeba będzie poczekać do 1996 roku, aby zobaczyć, jak gwałt zostaje uznany we Włoszech nie za przestępstwo „przeciwko moralności”, ale za przestępstwo „przeciwko osobie”. Historię Franchi Violi opowiedział reżyser Damiano Damiani w 1970 roku w inspirowanym historią filmie La moglie più bella (Najpiękniejsza żona), granym przez bardzo młodą Ornellę Muti. „To nie był odważny gest. Robiłam po prostu tak jak czułam, jak każda dziewczyna dzisiaj: słuchałam swojego serca, reszta przyszła sama”- powiedziała Franca Viola. „Dziś radzę młodym ludziom, by podążać za swoimi uczuciami; to nie jest trudne. Ja zrobiłam to na zupełnie innej Sycylii; oni mogą to zrobić po prostu patrząc w swoje serca ”. Franca Viola w 2014. Ansa/Ettore Ferrari Mówiąc o filmach, w temacie zabójstwa honorowego utrzymany w niezapomnianym sarkazmie jest film z 1962 roku, Rozwód po włosku Pietro Germiego, oparty na powieści Giovanniego Arpino. Również druga część trylogii Germiego Uwiedziona i porzucona z 1964 roku, porusza ten temat z główną bohaterką Agnese – w tej roli bardzo młoda Stefania Sandrelli - uwiedzioną przez chłopaka swojej siostry Matilde. To film o życiu złożonym w ofierze na ołtarzu honoru. Także film Liny Wertmuller Siedem piękności Pasqualino z 1975 r. opowiada o zabójstwie honorowym w latach faszyzmu. Autor: Autor: Angela Gennaro / tłum. Magda Stankiewicz